તું એક શબ્દ બોલે, અને બની જાય ગઝલ.
તું પાંપણને ખોલે, અને બની જાય ગઝલ.
ચારે બાજુ હોય દુઃખો મને પરવા નથી,
હોઠ તારા મલકે, અને બની જાય ગઝલ.
સાત સૂરોનો સથવારો મારે કયાં જરૂર છે,
ઝાંઝર તારું ઝણકે, અને બની જાય ગઝલ.
આંખોમાં ભરાય છે અદાલત હવે મારા વિશે,
સપનામાં તું આવે, અને બની જાય ગઝલ.
તારાથી દૂર છું, છતાં તારી આસપાસ છું,
દિલ તારું ધડકે, અને બની જાય ગઝલ.
શબ્દને શોધવાની "સખી" તારે જરૂર નથી,
એક તારી યાદ આવે, અને બની જાય ગઝલ.
*************************
વાંધો છે ભઈ
ખાલી દરવાજા ખખડાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
પાછા આવીને ચિડાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
જખ્મો ઉપર જખ્મો આપે એની ક્યાં ફરીયાદ કરીછે,
માથેથી મીઠું ભભરાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
આગળ જાઓ, બેશક જાઓ એની ઈર્ષા કોણ કરેછે,
લોકો ચડવાના ચકરાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
એના શ્વાસો તો એના છે એમા વાંધો હોઈ શકેના,
બીજાના શ્વાસો રૂંધાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
રોજ ભરોશો વાવું છું ને અઢળક પાણી પાવું છું,
કાયમ આવીને કરમાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
એના હિસ્સાનો સૂરજ એ ઘરમાં રાખે, છો ને રાખે,
બીજાનો સૂરજ ઉઘરાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
-શિવજી રૂખડા
*********************
एक बेटा अपने वृद्ध पिता को रात्रि भोज के लिए एक अच्छे रेस्टॉरेंट में लेकर गया।
खाने के दौरान वृद्ध पिता ने कई बार भोजन अपने कपड़ों पर गिराया।
रेस्टॉरेंट में बैठे दुसरे खाना खा रहे लोग वृद्ध को घृणा की नजरों से देख रहे थे लेकिन वृद्ध का बेटा शांत था।
તું પાંપણને ખોલે, અને બની જાય ગઝલ.
ચારે બાજુ હોય દુઃખો મને પરવા નથી,
હોઠ તારા મલકે, અને બની જાય ગઝલ.
સાત સૂરોનો સથવારો મારે કયાં જરૂર છે,
ઝાંઝર તારું ઝણકે, અને બની જાય ગઝલ.
આંખોમાં ભરાય છે અદાલત હવે મારા વિશે,
સપનામાં તું આવે, અને બની જાય ગઝલ.
તારાથી દૂર છું, છતાં તારી આસપાસ છું,
દિલ તારું ધડકે, અને બની જાય ગઝલ.
શબ્દને શોધવાની "સખી" તારે જરૂર નથી,
એક તારી યાદ આવે, અને બની જાય ગઝલ.
*************************
વાંધો છે ભઈ
ખાલી દરવાજા ખખડાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
પાછા આવીને ચિડાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
જખ્મો ઉપર જખ્મો આપે એની ક્યાં ફરીયાદ કરીછે,
માથેથી મીઠું ભભરાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
આગળ જાઓ, બેશક જાઓ એની ઈર્ષા કોણ કરેછે,
લોકો ચડવાના ચકરાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
એના શ્વાસો તો એના છે એમા વાંધો હોઈ શકેના,
બીજાના શ્વાસો રૂંધાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
રોજ ભરોશો વાવું છું ને અઢળક પાણી પાવું છું,
કાયમ આવીને કરમાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
એના હિસ્સાનો સૂરજ એ ઘરમાં રાખે, છો ને રાખે,
બીજાનો સૂરજ ઉઘરાવે એની સામે વાંધો છે ભઈ.
-શિવજી રૂખડા
*********************
एक बेटा अपने वृद्ध पिता को रात्रि भोज के लिए एक अच्छे रेस्टॉरेंट में लेकर गया।
खाने के दौरान वृद्ध पिता ने कई बार भोजन अपने कपड़ों पर गिराया।
रेस्टॉरेंट में बैठे दुसरे खाना खा रहे लोग वृद्ध को घृणा की नजरों से देख रहे थे लेकिन वृद्ध का बेटा शांत था।
खाने के बाद बिना किसी शर्म के बेटा, वृद्ध को वॉश रूम ले गया। उसके कपड़े
साफ़ किये, उसका चेहरा साफ़ किया, उसके बालों में कंघी की,चश्मा पहनाया और
फिर बाहर लाया।
सभी लोग खामोशी से उन्हें ही देख रहे थे।बेटे ने बिल पे किया और वृद्ध के साथ
बाहर जाने लगा।
तभी डिनर कर रहे एक अन्य वृद्ध ने बेटे को आवाज दी और उससे पूछा " क्या तुम्हे नहीं लगता कि यहाँ
अपने पीछे तुम कुछ छोड़ कर जा रहे हो ?? "
बेटे ने जवाब दिया" नहीं सर, मैं कुछ भी छोड़ कर
नहीं जा रहा। "
वृद्ध ने कहा " बेटे, तुम यहाँ
छोड़ कर जा रहे हो,
प्रत्येक पुत्र के लिए एक शिक्षा (सबक) और प्रत्येक पिता के लिए उम्मीद (आशा)। "
दोस्तो आमतौर पर हम लोग अपने बुजुर्ग माता पिता को अपने साथ बाहर ले जाना पसँद नही करते
और कहते है क्या करोगो आप से चला तो जाता
नही ठीक से खाया भी नही जाता आपतो घर पर ही रहो वही अच्छा होगा.
क्या आप भूल गये जब आप छोटे थे और आप के माता पिता आप को अपनी गोद मे उठा कर ले जाया
करते थे,
आप जब ठीक से खा नही
पाते थे तो माँ आपको अपने हाथ से खाना खिलाती थी और खाना गिर जाने पर डाँट नही प्यार जताती थी
फिर वही माँ बाप बुढापे मे बोझ क्यो लगने लगते है???
माँ बाप भगवान का रूप होते है उनकी सेवा कीजिये और प्यार दीजिये...
क्योकि एक दिन आप भी बुढे होगे फिर अपने बच्चो से सेवा की उम्मीद मत करना.
**********************
एकदा संत एकनाथांना कोणी दोन प्रश्न विचारले.
एक, त्याच्या स्वत:च्या भविष्याबध्दल, आणि दुसरा,
एकनाथ स्वभावाने एवढे शांत आणि निर्द्वेषी कसे राहू
शकतात याच्याबद्दल .
एकनाथ हसले; आणि, 'केंव्हातरी याची उत्तरे देईन',
म्हणून त्यांनी सांगीतले.
काही दिवसांनी, एकनाथांची त्या गृहस्थाशी भेट
झाली. तेंव्हा त्याला बाजूला नेऊन एकनाथ म्हणाले,
"तुझ्या पहिल्या प्रश्नाचे उत्तर देण्याची वेळ
आली आहे, कारण, दुर्दैवाने, तू आता आठ
दिवसांच्या आत मरणार आहेस."
तो गृहस्थ सुन्न झाला, गोठला ! एकनाथ समोरून निघून
गेले, तेंव्हा तो बधीर मनाने परतला.
जगलो तर एकनाथांसारख्या संतांच्या सदिच्छेने जगू,
अशी त्याला भावना निर्माण झाली.
ती त्याने सार्थ केली. आयुष्यातले आठ दिवस पूर्ण करून
नवव्या दिवशी, एकनाथांच्या दर्शनाला तो गेला.
एकनाथांना हात जोडून म्हणाला, "तुमच्या कृपेने
वाचलो."
एकनाथ मान डोलवित म्हणाले,
"आता मी तुम्हाला दुस-या प्रश्नाचे उत्तर देणार आहे.
गेले आठ दिवस तुम्ही कसे वागलात ? इतरांच्यावर
किती रागावलात?"
तो गृहस्थ उत्साहाने म्हणाला,
"कसला हो रागावतो? अगदी छान, शांत आठ दिवस
गेले. शांत म्हणजे, मरणाच्या भितीने बेचैन होतो, पण
दुस-यावर रागावण्यासाठी ती बेचैनी नव्हती. घरात
बायकोशी कधी भांडलो नाही. मुलांना मारले
नाही. वाटायचे की, आता अखेरचे आठ दिवस उरले.
बायका-मुले पुन्हा दिसणार नाहीत;
त्यांना का दुखवावे? अहो, शेजा-याचे जमिनीवरून
चार पिढयांचे भांडण होते. त्याला स्वत:च्या हाताने
हवा तो तुकडा तोडून दिला. देणे होते ते देऊन टाकले.
ज्यांच्याकडून येणे होते, त्यांच्यापैकी जे गरीब होते,
त्यांचे येणे सोडून दिले. काही पैसे गमावले, पण
शांती कमावली. खूप खूप शांत असे आठ दिवस
त्या दृष्टीने गेले."
एकनाथ समोरच्या माणसाच्या पाठीवर हात थोपटून
म्हणाले,
"हे तुझ्या दुस-या प्रश्नाचे उत्तर. आठ दिवसांत जग
सोडून जायचे आहे, अशा कल्पनेने मी सदाच वावरतो.
म्हणून मी शांत वाटतो."
****************************
सभी लोग खामोशी से उन्हें ही देख रहे थे।बेटे ने बिल पे किया और वृद्ध के साथ
बाहर जाने लगा।
तभी डिनर कर रहे एक अन्य वृद्ध ने बेटे को आवाज दी और उससे पूछा " क्या तुम्हे नहीं लगता कि यहाँ
अपने पीछे तुम कुछ छोड़ कर जा रहे हो ?? "
बेटे ने जवाब दिया" नहीं सर, मैं कुछ भी छोड़ कर
नहीं जा रहा। "
वृद्ध ने कहा " बेटे, तुम यहाँ
छोड़ कर जा रहे हो,
प्रत्येक पुत्र के लिए एक शिक्षा (सबक) और प्रत्येक पिता के लिए उम्मीद (आशा)। "
दोस्तो आमतौर पर हम लोग अपने बुजुर्ग माता पिता को अपने साथ बाहर ले जाना पसँद नही करते
और कहते है क्या करोगो आप से चला तो जाता
नही ठीक से खाया भी नही जाता आपतो घर पर ही रहो वही अच्छा होगा.
क्या आप भूल गये जब आप छोटे थे और आप के माता पिता आप को अपनी गोद मे उठा कर ले जाया
करते थे,
आप जब ठीक से खा नही
पाते थे तो माँ आपको अपने हाथ से खाना खिलाती थी और खाना गिर जाने पर डाँट नही प्यार जताती थी
फिर वही माँ बाप बुढापे मे बोझ क्यो लगने लगते है???
माँ बाप भगवान का रूप होते है उनकी सेवा कीजिये और प्यार दीजिये...
क्योकि एक दिन आप भी बुढे होगे फिर अपने बच्चो से सेवा की उम्मीद मत करना.
**********************
एकदा संत एकनाथांना कोणी दोन प्रश्न विचारले.
एक, त्याच्या स्वत:च्या भविष्याबध्दल, आणि दुसरा,
एकनाथ स्वभावाने एवढे शांत आणि निर्द्वेषी कसे राहू
शकतात याच्याबद्दल .
एकनाथ हसले; आणि, 'केंव्हातरी याची उत्तरे देईन',
म्हणून त्यांनी सांगीतले.
काही दिवसांनी, एकनाथांची त्या गृहस्थाशी भेट
झाली. तेंव्हा त्याला बाजूला नेऊन एकनाथ म्हणाले,
"तुझ्या पहिल्या प्रश्नाचे उत्तर देण्याची वेळ
आली आहे, कारण, दुर्दैवाने, तू आता आठ
दिवसांच्या आत मरणार आहेस."
तो गृहस्थ सुन्न झाला, गोठला ! एकनाथ समोरून निघून
गेले, तेंव्हा तो बधीर मनाने परतला.
जगलो तर एकनाथांसारख्या संतांच्या सदिच्छेने जगू,
अशी त्याला भावना निर्माण झाली.
ती त्याने सार्थ केली. आयुष्यातले आठ दिवस पूर्ण करून
नवव्या दिवशी, एकनाथांच्या दर्शनाला तो गेला.
एकनाथांना हात जोडून म्हणाला, "तुमच्या कृपेने
वाचलो."
एकनाथ मान डोलवित म्हणाले,
"आता मी तुम्हाला दुस-या प्रश्नाचे उत्तर देणार आहे.
गेले आठ दिवस तुम्ही कसे वागलात ? इतरांच्यावर
किती रागावलात?"
तो गृहस्थ उत्साहाने म्हणाला,
"कसला हो रागावतो? अगदी छान, शांत आठ दिवस
गेले. शांत म्हणजे, मरणाच्या भितीने बेचैन होतो, पण
दुस-यावर रागावण्यासाठी ती बेचैनी नव्हती. घरात
बायकोशी कधी भांडलो नाही. मुलांना मारले
नाही. वाटायचे की, आता अखेरचे आठ दिवस उरले.
बायका-मुले पुन्हा दिसणार नाहीत;
त्यांना का दुखवावे? अहो, शेजा-याचे जमिनीवरून
चार पिढयांचे भांडण होते. त्याला स्वत:च्या हाताने
हवा तो तुकडा तोडून दिला. देणे होते ते देऊन टाकले.
ज्यांच्याकडून येणे होते, त्यांच्यापैकी जे गरीब होते,
त्यांचे येणे सोडून दिले. काही पैसे गमावले, पण
शांती कमावली. खूप खूप शांत असे आठ दिवस
त्या दृष्टीने गेले."
एकनाथ समोरच्या माणसाच्या पाठीवर हात थोपटून
म्हणाले,
"हे तुझ्या दुस-या प्रश्नाचे उत्तर. आठ दिवसांत जग
सोडून जायचे आहे, अशा कल्पनेने मी सदाच वावरतो.
म्हणून मी शांत वाटतो."
****************************
